Şamanik yol, ruh düzeyinden bilincin manzarasını keşfetmenin eski bir yoludur. Şamanlar, normal gerçekliğin dünyaları arasında, iyileşme mesajlarını geri getirmek için ruhsal düzlemle iletişim kurdukları değişmiş durumlara doğru yürürler. Rutin olarak şaman, hastalarının travma, keder, kayıp ve duygusal kargaşa yoluyla yaşadığı düşünülemez eylemlerden aşırı insan ıstırabına maruz kalır. Toplum doktorları olarak yaptıkları zorluk, bir hastanın acısını, üzüntüsünden, duygusal krizinden veya sakat hastalığından, ruhsal yaşamı ve ruhu dengeleyerek sağlığa geri dönüştürmektir.
Şamanlar kabileden (ya da topluma) sanat, dans, doğadan ilham ve geleneksel ilaçlar gibi birçok geleneksel şifa biçimini kullanırlar. Bu yöntemlerle ve kendi armağanlarıyla, acı çeken bir hastanın ağır yükünü taşıyorlar, fiziksel, duygusal ve akıl hastalığını tedavi etmek için ruhlara bir tuz gibi çalışan ruh tıbbını geri getiriyorlar.
Nihayetinde, şamanlar, zayıflatıcı hastalıklarla ilgili kendi deneyimleriyle, sağlık, zindelik ve yaşamda korkusuzluk hakkında anlayış kazanırlar. Çoğunlukla, yanlış bir şekilde insanlık dışı deneyimin çok ötesinde düşünüldüğünde, aşırı dinsel ya da diğer “anormal” biçimlerinden dolayı, kültürleri dışındaki yabancıların, akıl hastalıkları ya da psikotikler olarak hatalı bir şekilde etiketlenmesidir.
Şamanik Ölüm
“Şamanik ölüm” olarak adlandırılıyor çünkü inisiyasyon yolu özellikle korkuyu çağrıştırıyor. Şamanın başlangıç ??ayini tarih boyunca iyi belgelenmiştir. Kendi kültürleri içinde ve genellikle genç yaştaki şamanlar, bir dizi olağan dışı durumla tanımlanır.
Genellikle gizemli fiziksel semptomlar, canlı berrak rüya halleri ve doğa ile çok daha derin bir düzeyde iletişim kurabilme yeteneği, toplumlarında daha derin bir amaca hizmet etmek için “çağrılır”. Diğer taraftan bu şaman yolunun arketipik sembolü ve Carl Jung'un Yaralı Şifacı olarak adlandırdığı şeydir.
Şamanlar, duygularını yöneten, farklı bilinç biçimlerini öğrenen ve fiziksel bedenlerinin devre dışı bırakılmasıyla baş edebilecek korkunç bir yolculukla yüzleşmelidir. Bu kasıtlı kriz, modern doktorlar tarafından tedavi edilemez bulduğu tuhaf bir hastalık tarafından ortaya çıkan psişik bir yaralamadır. Şaman’ın o zamanki durumu, hastalıklarıyla kendi iç dünyalarıyla iletişim kurarak hastalıklarını kendi içlerine çevirmek için hatta onunla birlikte ilerleyen geniş çaplı bilinç ve duygusal değişkenlik biçimlerini deneyimlemektir.
Psikolojik ve fiziksel olarak acı verici olan ölüm sürecinin aşırı doğasından dolayı, çoğu zaman, onların kimliğinin açıklanamaz kaybına maruz kalmayı öğrenirken, toplum dışına dışlanmış hale gelirler. Şamanlar, ruhun varlığının iç-gerçekliğini anlamak için kendi “fiziksel” ölümlerini ve ego kimliklerini atlatmalı ve deneyimlemelidir.
Cesaret, ikinci doğa ve bir müttefik haline gelir ve onlar, uğursuzluk ve dehşet verici, alışılmadık ruhsal araziden geçerler. Cesaret bir zorunluluk çünkü yollarının etrafında başka bir yol yoktur, bunun üzerinden geçmek gerekir. Geleneğe göre, eğer bir şaman çağrıyı reddederse, cevap vermezlerse günlük yaşamlarının ya da sıradan varlıklarının daha da kötüleşeceğine dair bir uyarı vardır. “Gerçek dünya” da yaşanan bu sefalet, onların amaçlarını kabul etmeye zorlar. Birçok şaman çağrıya direndi ve bunun için acı çekti.
İyileştiklerinde ya da dönüştüklerinde, topluma yeniden girerler ve amaçlarını daha iyi anlarlar, doğa ile manevi alemleri kendi eşsiz armağanlarını ve nasıl bir hizmet ömrü yaşaması gerektiğini görürler. Şamanlaşmanın bir şaman kaderi olduğu için, onların şifa formlarını uygulamıyorlarsa, kendi enerjileri durgunlaşır ve hastalıkları daha da artar. Ruhsal konuları yalnızca kendi yaşamları ve toplumu için değil, aynı zamanda sağlığını korumak için uzmanlaşmalıdırlar.
Yaralanma
Şamanın yaralanması, büyük ölçüde grubun davranışlarını ve algılarını etkileyen bireysel farklılıklar ve toplumsal sosyal normlar nedeniyle büyük ölçüde değişir. Tipik olarak, şamanın fiziksel acıya, zayıflığa ve ıstıraba dayandığı yoğun bir izolasyon dönemi vardır. Fiziksel belirtilerle birlikte, kişiliğini tamamen değiştirecek ve kimliklerini değiştirecek olan spiritüel bir dünyayla bağlantı kurarlar.
Bazı örnekler, ruhsal varlıkları veya doğayla doğrudan iletişim kurmayı amaçlayan yoğun yaşam benzeri rüyalardır (bazen bir vizyon arayışı olarak adlandırılır). Bu deneyimler, şamanı yaşam ve ölüm dünyaları arasında dolaşmak için yeni gerçeklerine yardımcı olmaya ve eğitmeye yardımcı olur. Onlar, etraflarındaki doğal güçleri kullanma yeteneklerini öğrenirler.
Şaman’ın kendi bedenleri, uzuvlarını parçaladıklarını, boğulduklarını ve hatta hayvanlar tarafından taşınıp öldüklerini gördüler. Bu ölüm sürecinde ağır bir teslimiyet, daha önce bilmedikleri fiziksel varoluşun altında gerçek bir yıkılmaz kimliğin derin bir kabulü, güven, yeni bir yaşam ve ölüm anlayışı veren iç ruhu çağırırlar.
Sonra, vücutları onlara bahşedilen bir hediye ile reformlar. Topluma yeniden girdiklerinde, armağanlarını hayatlarının, cesaretlerinin ve hastalığın kökenine dair merhametli bir anlayışla geri verirler. Sağlığın ve dengenin günlük yaşama nasıl getirileceği de dahil olmak üzere tüm uğraşlarında paha biçilmez teslim sürecini paylaşıyorlar.
Bütün şamanların eşsiz yaralarından geçmesi gereken bir uç nokta korkusuzluktur. İnsan ruhundaki umutsuzluğun derinliklerine karşı cesaret sahibi olmak, yol boyunca yollarına çıkan şeylerle yüzleşmek için özgürce cesaretlendirmek zorundadırlar.
Kendine ve Diğerlerine Büyük Empati
Şamanın yaraları aracılığıyla yaşadığı büyük armağanlardan biri, korkusuzluktan kurtulma kapasitesidir.
Onlar kendi ölümlerini deneyimledikçe, gerçekleşme ile amaçlarını daha iyi anlarlar, fiziksel düzlemde ölüm yoktur. Dünyalar arasında seyahat edebildikleri için, bu yetenek, korkmadan hayatın yaklaşmasına daha fazla güven verir. Görünmez yaralanmaya dair bir anlayışa sahiptirler,ruhun kendisinin yıkılmaz olduğunu ve farklı bilinçte bir saf enerji biçimi olarak görüyorlar.
Korkusuzluk günlük pratiğinin temel taşı olduğundan, empati ile yaşama ağrı ve ruhsal çatışmanın benzersiz bir şekilde anlaşılmasına yol açarak instabiliteye yol açar. Bir şamanın hayatı, güzel ve trajik olan insan acılarıyla gölgelenir. Yaralı şifacı ve şamanın da söylediği gibi, “sadece iyileşebildiğiniz için, incitmediğiniz anlamına gelmez.” Bu şiirsel lisans, merhametlerinin köküdür.
Kendimizi ve fiziksel gerçekliğin içinden geçerken yaşadığımız yaralama merhametidir, bu da bizi yaşamı keşfetmeye açık bir şiddetle bırakmaya ve geldikleri zorluklarla yüzleşmeye açık bırakır. Şamanlar fiziksel acı deneyimini yakından anlarlar, bu nedenle hastalarını güvenle rahatlatmaları için gereken daha büyük şefkat ve empatik farkındalığa sahiptirler.
Ek olarak, alışılmamış yöntemleri ve farkındalıkları, yaşamı tüm yaşantıların geçiş dönemi olduğunu bildikleri için, ayrılıkla yaşam deneyimini yaşamalarını sağlar.
Şaman'ın ruhsal bilgelik ve bu temel felsefeyi öğretmesi: insan durumuna saygı duymak, kendine şefkat, sağlıklı yaşamın eşsiz ve bireysel süreci ve hayatın tüm yaşam ve yaşam şartlarına değer demektir.
Şaman Bilincinden Korku Nasıl Aşılır?
1.İçi Boş Bir Kemik Ol
Şaman, hayati ruhani yaşam enerjisini canlı tutmak ve fiziksel düzenlemeleriyle hareket etmek için düzenli olarak ruhsal yaşamıyla temas kurmalıdır.
Bütün çürümelerden sıyrılan orman tabanındaki bir kemik gibi, ruh da kendi bilincinde iyileşmeye olanak sağlamak için kolay ve hızlı bir şekilde hareket edebilir.
Şaman’ın, bütün maddelerin bilinci olduğunu ve sürekli olarak bu farklı bilinç formlarıyla etkileştiklerini anlıyorlar. Bu bilgi, onların öğrendikleri gibi, ego, şüphe ve dünyevi kaygıları ortadan kaldırmak için başkaları için bir kanal olarak hareket etmelerine yardımcı olur.
Antik şamanlar, ruh teması için “içi boş kemik” gibi teknikleri kullanırlar. Ruh teması sanat eseri, meditasyon, dans, şarkı söyleme ya da doğada bulunma zamanı olabilir.
Birkaç basit adımla başlayın: her gün kendinizi topraklayın, olumsuzlukların zihninizi temizlemesi için bir uygulama başlatın ve fiziksel bedene daha fazla ruhu soluyun.
Farklı formlar: tai chi, qi gong, yoga, meditasyon, nefes alma, holografik nefes çalışması, enerjik at çalışması
2.Gitme ve Anlama, Ölüm Yok
Her şaman yolculuğunda, kendi ölüm kafasına karşı koymaları gerekir. Bunun parçalanma, akıl hastalığı veya ego-kimlik krizi olup olmadığı, ölüm sürecini anlar, gitmesine izin verir ve teslim olur.
Bu dönüştürücü ölüm süreci boyunca, ölüm ya da ölmenin olmadığı, daha büyük bir şeye, kendi ruhuna teslim olduklarına ve iyileşmelerine yardımcı olacak rehberlere sahip oldukları konusunda eşsiz bir anlayışa sahiptirler.
Hayatın devam ettiğini anlamak, bu fiziksel kriz ve yaralama ile şamanın günlük hayatta çok daha doğrudan ve güçlü bir şekilde ruhlarına güvenmesine yardımcı olur. İyileştiklerinde, ruh seviyesinde de olsa, daha fazla korkusuzca yaşamaya devam ederler. Korkusuz eylem, ölümün sadece akılda bir yapı olduğunu bilerek değerli bir sanatın içinde gelir. Öğrendikten sonra hayat acı verici bir süreçten ziyade neşeli bir deneyim haline gelir.
