Nekromanti (Yunanca nekros: ölü + manteia), ölü ruhların çağrılması ve sorgulanması sanatına verilen addır.

Antik çağda ölü oraklı, her çeşit bilgi için en emin kaynak sayılıyordu. Çünkü o zamanki inanç düşüncesine göre ölülerin ruhları, uzak geçmişe ve geleceğe bakabiliyordu.

En iyi bilgiler konusunda yaşadığı dönemlerde mantik yetenekleri bulunan ölülere güveniliyordu. Örneğin bu şekilde Kral Saul, Filistinlilere karşı yapacağı savaşta şansının ne olduğunu sormak için Eyn Dor cadısının yardımıyla kahin Samuel'in ruhunu çağırtır. (1. Samuel 28) Ve Homeros'ta Odysseus, güzel Kirke'nin tavsiyesi üzerine büyük kahin Teiresias'ın ruhunu Hades'ten getirmek için ölülerin ruhunu çağırtır.

Yunan eski çağı, birçok resmî ölü sorgulama mekanı tanımaktadır. Bunlar, genellikle ölüler diyarına girişlerin tahmin edildiği yerlerde, yani karanlık uçurumlarda, yer yarıklarında ya da derin mağaralar ve kaya yarıklarında bulunuyorlardı.

Efsaneye göre şarkıcı Orpheus'un karısı Eurydike'yi geri getirmek için ölüler diyarına geçtiği ve Herodotos'a göre Korint Kralı Periandros'un bizzat öldürdüğü karısını sorguladığı söylenenThesprotia'da Akheron nehrindeki Ephyre mevkisi meşhurdur. Aenas'ın Hades'in derinliklerine gittiği Cumae'nin Averner Gölü'ndeki ölü orakline de sıkça danışılmıştır.

Bu resmî orakl yerlerinde çağrılan ruhlar, rahiplerin inkubasyon yolundaki kurban vermesi ve dua etmelerinden sonra, soruyu sorana rüyada görünüyorlardı. Daha sonra uzmanlar, bu rüya görümlerini yorumluyorlardı.

Ölülerin ruhları ile daha yoğun bir temas isteniyorsa, doğudan alınan, çok daha sansasyönel büyü pratikleri de kullanılabiliyordu. Bu durumda ölülerin ruhları ile bağlantıyı profesyonel ruh çağırıcılar kuruyordu. Gerekli gizli bilgileri ise özel öğreti kitaplarından, yani birkaç tanesi günümüze kadar gelmiş olan sihir papirüslerinden alıyorlardı.

Daha sonra ölü ruhları, birçok demon sınıfı hiyerarşisine göre en alt demon olarak ele alınıyordu. Ölü demonların özelliği, kötü mizaçlı olmalarıydı ve ancak doğru uygulanan sorgulama ile istenilen cevapları vermeye zorlanabiliyorlardı.

Bu kadar hiddetli olmaları, dünyevî yaşantıya olan özlemlerine ve hala yaşayan ruhları kıskanmalarına bağlanıyordu. Erken vefat edenlerin, şiddetle ölenlerin, idam edilen veya cinayete kurban gidenlerin ya da intihar edenlerin ve kaza eseri ölmüşlerin ruhları, daha öfkeli sayılıyordu.

Bu ruhların kendilerine biçilen yaşam zamanından önce bedenlerinden ayrılmak zorunda olmaları nedeniyle bedenlerini tamamen terk etmedikleri, ait ruhu büyüsel zorlama yöntemleri ile çağırabilir ve kendisine itaat etmesini sağlayabilirdi. 

Şiddet sonucu ölenler, bir sorgulama için özellikle elverişli görülüyordu. Fakat bu cesetler, daima bulunamadığından, özellikle reşit olmayan çocuklar öldürülerek de sağlanabiliyordu.

Ruh çağırmadan evvel cesetlerin tanımlanan ritüele göre sorgulama için hazırlanması gerekiyordu. Bu, sadece karanlıkta, en iyisi dolunay gecesinde yapılıyordu. Çünkü ölü demonlar, ışığa katlanamıyordu.

Ölünün tekrar bilinç ve düşünme yetisi elde etmesi için cesedin damarlarına mümkünse siyah posta sahip yeni kesilmiş koyun kanı sıkılıyordu. Kana büyüsel maddeler ilave ediliyordu: Kuduz köpek salyası, vaşak iç organlarının özü, Mısır'dan toz haline getirilmiş yılanlar ya da okunmuş sihirli otlar ve zehirler, bunlardan sayılıyordu.

1-yatagımda uyuyorum rüyada yanımda ikizim gibi bir kız senin dogaüstü güçlerin var diyor ve yatagın uzerinde havaya kaldırıyor telefon çalıyor annemi isteyen erkek sesi tanımıyorum onu biz kızlarıyız güçlerimiz var diyip teli kapatıyoruz

2- rüyamda dagların ve rüzgarın gücünü çağırıyordum izin alıyordum gelmeleri için

3- şeytan evime girmek istiyor yataktan kalkıyorum mutfak kapısını açıyorum ve yüzüne nas felak okuyorum bana bagırıyor eve giremiyor
 
4- rüyamda 2 kere uçuyorum yere iniyorum

5- dünyanın üzerindeyim yukarıda yıldızlar var asagıda dünya masada oturuyorum o ara yerde

6- elime yanan ateş alıyorum beni yakmıyor ateş göktaşlarına atıyorum parçalanıyor 

7- iki kere cinler alemini gördüm gelmicem buraya dedim hayır gelceksin dediler

8- 2 uzaylı ile tanıştım ucan daire bindirdiler korkuyorum dedim geri çıktım sesleri melodik vucut hatları oval renkleri beyaz

bunları yorumlayabilir misiniz? bunlar astral midir? bilmeden astral yapmak mumkun mudur?

Kırgınlık genellikle şikayet etmeyle birlikte oluşan bir duygu olsa da, öfke gibi daha güçlü bir duyguyla da ortaya çıkabilir. Bu şekilde, enerjik açıdan çok daha yüklü bir hale gelir. Şikayet etmenin ardından tepkisellik gelir ki bu da egonun kendini güçlendirmek için başvurduğu diğer bir yoldur. Tepki vermek için bir sonraki şeyi bekleyen çok kişi vardır. Rahatsızlık duyacakları veya sinirlenecekleri bir şey arayıp dururlar ve genellikle de bir sonraki öfke nedenini bulmaları uzun sürmez. “Bu çok büyük bir terbiyesizlik,” derler. “Nasıl cüret edersin?” “Buna çok kızdım.” Bazı insanlar nasıl madde bağımlısı olursa, bu insanlar da öfke bağımlısıdırlar. Şuna buna öfkelenerek,  benlik duygularını güçlendirirler.

Bazı insanlar kendilerini zihinlerindeki sesle - istek dışı ve sürekli düşüncelerle onlara eşlik eden duygular - öylesine derinden tanımlamışlardır ki zihinlerinin esiri olduklarını söyleyebiliriz. Bunu hiçbir şekilde fark etmediğiniz sürece, düşünen kişiyi kendiniz sanırsınız. Bu egosal zihindir. Egosal diyoruz, çünkü her düşüncede - her anı, her yorum, görüş, bakış açısı, tepki veya duygu - bir benlik duygusu vardır. Ruhsal açıdan ele alırsak, bu bilinçsizliktir. Düşünceleriniz, zihninizin içeriği, elbette ki geçmişinizle şartlanmıştır; yetiştiğiniz ortam, kültürünüz, aile geçmişiniz vb. gibi. Bütün zihinsel faaliyetlerinizin özünde, sürekli tekrarlanan belli düşünceler, duygular ve tepki kalıpları vardır. İşte bu kimlik, egonun kendisidir.

Daha önce de gördüğümüz gibi, birçok durumda “ben” dediğinizde, konuşan egodur. İçinde düşünce ve duygu, “ben ve geçmişim” diye tanımladığınız bir yığın anı, farkında olmadan oynadığınız ve alışkanlık haline gelmiş roller, milliyet, din, ırk, sosyal sınıf ya da politik eğilimler gibi kolektif tanımlamalar vardır. Buna ek olarak, sadece mülkiyetlerle değil, aynı zamanda görüşler, dış görünüş, uzun süreli kırgınlıklar, kendinizi başkalarından daha iyi ya da daha kötü veya başarılı ya da başarısız olarak görmeniz gibi kişisel tanımlamalar da söz konusudur.
Egonun içeriği kişiden kişiye değişir ama her egoda aynı yapı işler. Diğer bir deyişle: Egolar sadece yüzeyde değişir. 


Derinlerde hepsi aynıdır. Peki hangi şekillerde aynıdır? Tanımlama ve ayrılıkla yaşarlar. Ego olarak tanımladığımız, benlik içeren zihin ürünü düşünceler ve duygularla yaşadığınızda, kimliğinizin temeli sallantılıdır, çünkü düşünce ve duygular doğalarında gelip geçicidir. Her ego sürekli olarak hayatta kalmak, kendini korumak ve genişletmek için mücadele eder. Ben düşüncesini desteklemek için, “başkası” şeklinde bir zıt düşünceye ihtiyaç duyar. Kavramsal “başkası” olmadan, kavramsal “ben” hayatta kalamaz. Başkaları, onları en çok düşmanlarım olarak gördüğüm zaman başkalarıdır. Bu bilinçsiz egosal kalıbın temelinde, başkalarında hata bulma ve şikayet etme gibi egosal bir alışkanlık yatar. 

“Neden kardeşinizin gözündeki çapağı görürsünüz de, kendi gözünüzdeki merteği görmezden gelirsiniz?” dediğinde, İsa bunu kastetmişti. Terazinin diğer ucunda, bireyler arasındaki fiziksel şiddet ve uluslar arasındaki savaşlar vardır.   İncil’de,   İsa’nın sorusu cevapsız kalmaktadır ama cevap elbette ki şudur: Çünkü başka birini eleştirdiğimde ya da suçladığımda, bu bana kendimi üstün ve daha büyük hissettiriyor.